Zapach wiary, książka zagadka. Dlaczego zagadka? Bo jej powstanie było całkiem ciekawe i niespodziewane. Tak, tak mogę dziś o tym napisać. Ale, od początku. Pamiętam, że pisałem wtedy wielką opowieść fantasy o tytule Krew Druidów. Dość duży projekt, który kiedyś może zostanie skończony. W pewnym momencie w mojej wyobraźni pojawiła się młoda dziewczyna idąca ulicą w starej dzielnicy. Dookoła leżały śmieci, a nad nią wznosiły się ściany ponurych budynków, które długo nie remontowane straszyły rozpadającą się elewacją. Taki obraz miałem przed oczami mojej wyobraźni od dwóch dni. Opowiedziałem o tym mojej żonie, a ta kazała przerwać mi dotychczasowe prace nad Krwią Druidów i zacząć pisać to co widzę. Niechętnie odłożyłem dotychczasowy projekt i zacząłem pisać. Z moich myśli i wizji, wyłonił się obraz ponurego nowoczesnego świata. Świata, gdzie nowoczesna technologia swym butem miażdży wciąż istniejącą biedotę, która dla bezlitosnego systemu jest tylko produktem. Świat gdzie ciało to tkanki i organy wymienne dla bogatych, świat gdzie długość życia można sobie kupić, świat gdzie przestępca jest bez wyroku automatycznie „wyłączany” i kierowany do kliniki transplantacyjnej jako dawca organów. W klinice tej, zwanej przez ludzi „lodówką”, jako dawca człowiek w uśpieniu może spędzić dziesięciolecia.  System kontroluje całkowicie społeczeństwo, a ludzie po narodzeniu są szczepieni mieszankami nanorobotów i wstrzykuje się im specjalny czip. Ów czip rejestruje wszystkie zmiany w organizmie oraz zachowania nie zgodne ze standardami kreowanego społeczeństwa. W sytuacjach skrajnych (jeżeli system tak zdecyduje) czip otrzymuje sygnał dezaktywacji jednostki i zostaje ona wprowadzona w stan bliski śmierci, który jest niczym innym jak paraliżem całego systemu nerwowego. Taka osoba trafia jako dawca do „lodówki”.

            W tym ponurym świecie pojawia się Amy, młoda dziewczyna z mojej wizji. Mieszka razem z Anną, która jest jej partnerką i kochanką. W książce pojawiają się bardzo sugestywne opisy miłości pomiędzy nimi, to właśnie przez nie zostałem poproszony o napisanie Dotyku.

Amy W pewnym momencie swojego życia zaczyna odczuwać pustkę, szuka „czegoś”. Tak naprawdę nie ma pojęcia czego jej brakuje, ale pustka powiększa się. W końcu zaczyna odwiedzać Starą budowlę, w której wnętrzu znajduje się krzyż z przybitym do niego człowiekiem. Nie ma pojęcia dlaczego on tam wisi i co przedstawia. Tam jednak zaczyna zadawać pytania, które rodzą się z odczuwanej pustki. Powiedzieć trzeba jeszcze, że jest to świat gdzie religia jako źródło wszelkiego zła została zabroniona pod rygorem „wyłączenia”. W nieokreślonej czasowo przeszłości miała miejsce wojna religijna, która niemal zgładziła znaną cywilizację i doprowadziła do spalenia Watykanu.

W tym pozbawionym religii i moralności świecie pojawia się On, Lucyfer. Przybrał postać człowieka, który jako błyskotliwy biznesmen sprzedaje ludziom szczęście i dobrobyt w zamian za bezwartościową i nikomu nie potrzebną duszę. Oczywiście, że ma wielu klientów. Diabeł nie kryje swojej natury i jawnie odkrywa kim jest. Na początku ludzie biorą to za niezłe show i „kupują” to. Z czasem jednak zaczynają wierzyć w to, że jest on prawdziwym diabłem. Co najciekawsze i zgodne z nawet dzisiejszym nastawieniem wielu ludzi, wierzą oni w diabła lecz nadal odrzucają istnienie Boga.

             Książka ta można powiedzieć śmiało i z całą odpowiedzialnością, pisała się sama. Oczywiście, że planowałem wiele scen i układałem sobie w głowie dalsze losy bohaterów tej opowieści. Działo się jednak zawsze inaczej, losy układały się inaczej, pojawiały się zupełnie nieprzewidziane przeze mnie zdarzenia.  Dlatego właśnie pisząc tą książkę czułem się jak czytelnik, ponieważ tak jak on odkrywa losy bohaterów czytając, tak ja odkrywałem je pisząc. Każda kolejna strona odkrywała zupełnie nieznana mi historię, której zdawałem się nie kontrolować. Byłem tylko piórem i czułem się narzędziem a nie twórcą.  Tak więc cała opowieść powstała bez planu, szkieletu, szkicu. To tak, jakbym opisywał czyjeś prawdziwe losy, trzymając się tego co słyszę z ust osoby stojącej tuż za moimi plecami.

Książka powstawała około pół roku, gdzie przez ten czas była cała spisana w kilku zeszytach odręcznie. Pamiętam, że wtedy jeszcze nie znosiłem pisać na klawiaturze i wszystko pisałem ręcznie. Całość kilku zeszytów później przepisała i poprawiła moja żona, co zabrało jej kolejne kilka miesięcy. A pisałem nocami, po pracy, śpiąc przez to czasami tylko trzy lub cztery godziny. Ta książka mnie wołała, przyciągała i wręcz kazała się pisać. Ta książka musiała zostać napisana. Czasami jednak mam wrażenie, że zwróciłem na siebie przez nią nie tylko uwagę moich czytelników, ale również drugiej strony. Zaczęły się dziać różne rzeczy uniemożliwiające mi opublikowanie tej książki. Druga część leży ponad dwa lata niewydana, zawsze dzieje się tak, że następuje opóźnienie. Następują różne zdarzenia, łącznie z dziwnymi awariami sprzętu. Czasami mam wrażenie, że cos nie chce  dopuścić do opublikowania drugiej i kolejnych części. Trzeba tu zaznaczyć, że będzie to planowo pięcioksiąg.

Tytuł Zapach Wiary powstał gdy tworzyliśmy ten krótki film wideo, jako reklamę. Pamiętam to dokładnie: pięć godzin pracy aby stworzyć ten nieco ponad minutę trwający trailer. Pod koniec tworzenia musieliśmy z żoną wpisać tytuł i tu pojawił się problem. Byłem w połowie książki, wciąż jednak nie miałem tytułu. I po krótkiej chwili zastanowienia w kompletnej pustce i ciemności pojawiły się dwa wyrazy: Zapach Wiary.

Ciekawe jest również to, jak ludzie odbierają tą książkę. Każdy odczytuje w niej inną płaszczyznę, inny sens. Dla jednych to opowieść o lesbijkach, dla innych kryminał. Ktoś inny napisał, że to niezły horror. Wiele razy czytelnicy pisali do mnie, że wiele rzeczy się spełniło już z tej książki po jej napisaniu. Raz zostałem dzięki tej książce nazwany wizjonerem, który przewidział wiele zdarzeń. Oczywiście, nie każdy odkrywa to samo. Należy być uważnym czytelnikiem i odkryć kolejne płaszczyzny tej opowieści. Są czytelnicy, którzy sięgnęli po przeczytaniu tej książki po Pismo Święte. Są i tacy, którzy zrobili to pierwszy raz w życiu.

Oczywiście książka jest wyważona i skłania jedynie do zadania sobie pytań. Nie ma w niej nacisku na: tak jest lub tak nie jest. Myślę, że każdy pozostanie w zgodzie z samym sobą po przeczytaniu tej książki.

Dziś wiem jedno i mogę to napisać z pełnym przekonaniem. Gdyby moja żona nie powiedziała kiedyś abym siadał i pisał co widzę, to ta opowieść mogła by nigdy nie powstać.

​

Zapach Wiary to zdecydowanie kontrowersyjna opowieść, która potrafi zaskoczyć i opowiedzieć pewne oczywiste rzeczy na nowo.